Sene 1999 günlerden 17 Agustos büyük bir gürültüyle fırladık yataklarımızdan herkes birbirine bakıyor, ne oldu ?  neydi bu gürültü ? diye soruyordu.

Gün aydınlanınca anladık ne olduğunu, merkez üssü Gölcük olan büyük bir deprem olmuştu izmit’te..

Herkes panik herkes korku içinde, televizyonlar bangır bangır anons geçiyor, makinelere değil insan gücüne ihtiyacımız var ne olur yardım edin.

“yardım edin”

 Karabük’te bu çağrıya sessiz kalmadık…

 Sivil savunma ekibi otobüs kaldırdı…

 Hep beraber yardım için İzmite gittik.

Sadece biz değildik,  Türkiyenin her yerinden, hatta Dünya ülkelerinden,  yardıma gelmişlerdi..

Samsun’dan,Gaziantep’ten,  Kayseri den, Urfa dan,  İzmir’den, Edirne, Kars, Ağrı’dan……..

Güzel Ülkemin her yerinden ve bölgesinden…..

Orada ilk gördüğümüz yıkılmış binalar,etrafta çaresizce bağıran insanlardı.

Sonra bri ses daha duyduk yıkılmış binanın içine doğru bağıran bir sesti..,

 ” sesimi duyan varmııı “

 İşte en zor günümüzde o ses bağladı bizi birbirimize….

 O ses kenetledi,o ses ışığımız oldu…

 ” sesimi duyan varmııı “

Artık daha ümitliydik,çünkü ne zaman o sesi duysak bilirdik ki bir Vatandaşımız daha yeniden hayata merhaba dedi.

Kurtuluştu,Ümitti,Candı, birlikti, dirlikti, O ses…

İnsan hayatı bu kadar değerliydi,yıkılmış binanın molozlarından çekilip kurtarılan bir hayat orayı bayram yerine çeviriyodu..

Uzanan ele kimse bakmıyordu , Türk mü, Laz mı, kürt mü ,alevi, Sunni  yada Çerkez mi diye…

 Tek bir amaç için ordaydı herkes…

 İnsan hayatı için…

Evet büyük bir deprem oldu binlerce insanımızı kaybettik ama bizdik,birdik,beraberdik,kardeştik….

Pekiiiii  ne olduda bu hale geldik.? Diyelim mi…

Dün akşam Başkentte hem de Ankara’nın göbeğinde bombalar patladı…

Vahşet…Katliam..İnsanlık dışı….

DOKSANALTI  Vatandaşımız hayatını kaybetti …

Yüzlerce yaralı…..

Neden, ne uğruna?….Ne istiyorsunuz…?

A ynı topraklarda kardeşce yaşamak kimi mutsuz  ediyor…

Barış istemek,kardeşlik istemek kimleri rahatsız ediyor…

Kardeşi kardeşe vurdurmak yok..yok, İNSANI İNSANA  katletmek …!

NİÇİN..!

Artık yeter, çığlıklarını kaçıncı kez atıyoruz…

Ateş düştüğü yeri  yakıyor diye nafile bağırıyoruz…

Daha kaç Ailenin ocağına ateş düşerse bitecek bu kan gölü….

Daha kaç aile bu gözyaşlarında boğulacak….

Yüzyıllarca bu topraklarda beraber yaşamadık mı,aynı kaderi paylaşmadık mı,beraber gülüp beraber ağlamadık mı.

Düğünlerimizde omuz omuza halayı da, horonu da beraber tepmedik mi…

Türkülerimizi söylerken beraber hüzünlenme dik mi….?

Şimdi; haydi bir kez daha bağıralım hep birlikte…

” sesimi duyan varmıı “

Birilerini uyandırmak adına,İNSANLIK Ölmedi biz yine bir oluruz adına,

SESİMİ DUYAN VARMIIIIIII…!

Yaşanan sarsıntılar ve yıkılmış hayaller içinde uzanan eller var ve biz bağırmalıyız, SESİMİ DUYAN VARMI….

Bombalara,teröre lanet haykırmalıyız,  SESİMİ DUYAN VAR MI…?

İnsanlık için,Hak,hukuk adalet için bir olmalıyız,  Sesimiz duyan varmııııııı!!!