Karabük, 1937 yılına kadar, Safranbolu’ya bağlı Öğlebeli Köyü’nün 13 hanelik bir mahallesiydi..
1930 lı yılların başında ABD tarafından detaylandırılan proje kapsamında önce 1935 yılında Ankara-Zonguldak demiryolu açılıyor, sonra demiryolu ile taşıma imkânının varlığı ve kömür yataklarının yakınlığı nedeniyle, burada bir demir çelik fabrikası kurulması kararlaştırılıyordu…
3 Nisan 1937’de Atatürk’ün talimatıyla, İsmet İnönü, hâlâ Karabük’ün en önemli geçim kaynağı olan Karabük Demir Çelik Fabrikası’nın temellerini attı.
ABD’lerinin stratejik beklenti hamleleri, İngilizlerin-İtalyan-Fransızların ihaleden nemalanması çok ayrı bir hikaye ancak 1940 ların sonunda o dönemin küçük Almanya’sı olarak adlandırılan sosyal tesisleri, yeni oluşan kültür alt yapısı ve ekonomik ferahlığı ile dikkat çeken bir kenti olarak kayıtlara geçiyordu.
Temeli atılan Demir Çelik Fabrikaları ile kuruluş gününü kutlayan Karabük’te 3 Nisanlar hep önem kazanmıştır.
Bayram coşkusu ile tüm Karabüklülerin ortaklaşa kutladığı bu gün ne yazık ki son 10 yıldır gerekli kutlama özelliğinden de uzak..
Bunun ana temeli de koordinasyon eksikliği olarak yansırken, Karabük 85.yılının coşkusunu yine içinde yaşayacak..
Ortak akıl bu senede sen ben ihtirası ile Karabüklülere fatura edilerek geçecek..
Bir de pişkin pişkin 85.Yılınız Kutlu olsun denecek..
O pişkinlerin bir çoğu yarın Karabük’te olmayacak… Bu kentte bir iz bırakamadıklarından arkalarında olumlu konuşulacağını da tahmin etmiyoruz ama biz bu kentte olumsuzlukları ve yaşana bilirliği ile yaşamaya devam edeceğiz..