BEYAZDI ÖLÜMÜN GÜNEŞLERİ

Karabük’ün yetiştirdiği en güzel insanlardan birini kaybettik.
Yeri kolay kolay doldurulamayacak sevgili Mustafa Yanık abimizi.
Bu toprakların sevdalısıydı o. Ömründen uzun hayalleri vardı Karabük için…
İlkeleri ve inançları doğrultusunda adam gibi yaşadı. Ölüme meydan okurcasına adam gibi gitti.
Şimdi şiirler öksüz, yitik sevgiler, adı konmamış sevdalar yetim kaldı…

Elbette her ölüm yüreğimizden bir parça alıp götürür. Ama senin gidişin nice yorgun ve yoksul yüreklere kor alevler düşürdü…İnsan sadece güvendiğinin yanında gözyaşı döker ve maskelerini indirir.Kim bilir kaç isimsiz sevdanın yüreğinin bam teline dokundun. Onlarla ağlayıp onlarla hüzünlendin yıllarca…

Fırtınalardan, yağmurlardan hayatın acımasızlığından kaçan kaç güzel yüreğin sığınağıydın.
Saate bakmaksızın yüreğinin kapısını çalan kaç insana gönül yoldaşlığı yaptın kim bilir…(?)
Vakitsiz söylenen türküler gibi vakitsiz bırakıp gittin bizi yiğidim…
Şimdi sonbahar şarkılarının mırıldandığı mevsimlerin kıyısından bakıyorum o güzel yüreğine son kez…
Gerçek ise Tanrı’nın yaptığı ilahi bir şakaydı bize sen giderken…

“Anılar en güzel yıllarımı verdim size güle güle” diyordun.
Hayat ve ölüm en güzel çizgide birleşti şimdi… Güz ölümlerine bakan kuşlar havalandı Kuzyaka’nın doruklarından… Çiçeklenmiş dağların yamaçlarında hayatın sayfalarında gezindim. Akşamüstü bulutları silinip giden ömrün habercisiydi bir daha gelmemecesine sen giderken…Mor dağlara yaslanan cansız bedenine kır çiçekleri can veriyor şimdi. Ve bize bir şiirle veda ediyordun.

“BEYAZDIR ÖLÜMÜN GÜNEŞLERİ
TANRI SİZİNLE OLSUN
BENDEN ALDIĞI BÜTÜN GÜZEL GÜNLER
SİZLERİN OLSUN “diyordun.

Dinle güzel insan dinle.
Dağ rüzgarları YANIK türküler söylüyor şimdi.
Güllerde şarkılarda sessizce ağlıyordu sen giderken.
Seni sevenlere son kez “HOŞÇA VE DOSTÇA KALIN , YARINDAN SONRA GÖRÜŞMEK ÜZERE “ diyordun…
MEKANIN CENNET OLSUN…