Çok zor yıllardı..
Hele 5 Nisan 1994 yılında dönemin Başbakanı Tansu Çiller tarafından “Ya kapatılacak ya kapatılacak” açıklaması sonrası, kentte ŞOK yaşanmıştı…
Kapatılma kararı verilen Karabük Demir Çelik Fabrikaları (TDÇİ) için, 8 Kasım 1994’te hayat durmuştu.
Nasıl 3 Nisan 1937 de dönemin Başvekili rahmetli İsmet İnönü tarafından temelleri atılarak ülkenin milli kaynaklarından milli eserler üretilmesi hamlesi yapılarak bölgeye büyük bir tesis yapılmış ve bir kentin doğması sağlanmış ise,
8 Kasım 1994 tarihinde de KARABÜK halkı fabrikalarına sahip çıkarak doğan kentin ölümüne izin vermeyerek bugünlere kadar gelmesini sağlamıştı…
Okullara gitmeyen öğrenciler, dükkanlarını açmayan esnaf, iş başı yapmayan çalışanlar dönemin söz sahibi Çelik-İş Sendikasının önderliğinde bir dizi eylemler gerçekleştirilmeye başlamıştı..
Karabük Demir Çelik Fabrikaları’nın kapatılmaması için Karabük halkı, sivil toplum örgütleri ile birlikte kent ayağa kalkmıştı.
Dönemin TDÇİ de çalışanları, 8 Kasım 1994’te fabrikalarının kapatılmasına karşı tüm kenti hatta yöre halkını yanına görmüş, fabrikalar kapatılırsa Karabük’te hayat biter diyerek omuz omuza bu karara karşı direnmişlerdi.
Karabük Demir Çelik Fabrikasının ve Karabük şehrinin var olmak veya yok olmak mücadelesinin en önemli gününün 8 Kasım olduğunu bilen yöre halkı , azmin, inancın, birlikteliğin, insanların inandıkları dava için bir araya geldiğinde neler yapabileceğinin gösterildiği gün olarak hafızalarda yerini aldığı gündür bugün…
Görmezden gelenler gelsin..
Bugünlerini OGÜNLERE borçlu olanlar bilsin ki, 8 Kasım 1994 tarihi bir kentin yaşamak istiyorum feryadı, Karabük’ün tek yürek, tek vücut olduğu gün, O gün yaşanan direniş ve hak arama eylemleri sonrası bugün KARDEMİR bacalarını tütmektedir..
Unutulmamalıdır ki, 8 KASIM KARABÜK’ÜN İkinci 3.NİSANIDIR..