Nöbetçi Eczaneler
Geçtiğimiz günlerde ulusal kanallarda Karabük Vatan Hastanesi çalışanlarının haykırışları ve isyanları hala kulaklarımda…
Oysa bu insanlar aylardır seslendiler bizlere… Ne siyasetçiler, ne atanmışlar, ne sivil toplum kuruluşları, ne de basın. Hepimiz kulaklarımızı tıkadık, kapattık pencerelerimizi onlara üç maymunu oynadık.
Hepimizin acı tatlı anıları var orada yıllarca bu kentin yorgun insanlarının kahrını çekti, dertlerine derman oldu bu asırlık çınar.
Şimdi zamana yenik düşmek üzere sessiz sedasız perdelerini kapatıyor dış dünyaya.
Işıklı gölgeler kaybolup, kış güneşi akşamüstü uykusuna yatarken, kimseler bakmıyordu hastanenin soğuk duvarlarına.
Ulusal medyada derin çaresizliklerde kaybolan hastane çalışanlarının çoğu kardeşimiz, arkadaşımız, dostlarımız, çocuklarımız tam yedi aydır maaş alamadıklarını belirterek basın sözcüsü İrem Saraç’ın “Burası ateşi üzerinde ekmeği alın terinde olan bir şehir. Nasıl gece gündüz demeden bacası tüten bir fabrikamız varsa, burası da gece gündüz çalışan bacasız bir fabrika. Bu ateşi söndürmeyelim.” deyişi ruhumun derinliklerinde yankılanıyordu.
Yıllardır çalıştıkları, çocuklarını besledikleri, evlerine ekmek götürdükleri iş yerlerinin kapanmak üzere olup işlerini kaybetmenin kahredici acısıyla günlerdir yalancı umutların hayalini yaşıyorlardı…
Onları kimsenin görmediği, görmek istemediği karanlık odalara hapsettik şehir olarak…
Kimse görmek istemedi hıçkırıklarını ve korku ve endişe yüklü yüzlerini…
Kimse görmek istemedi o yüzlerindeki acılara yenilmeyen gülümseyişlerini…
Kimse görmek istemedi derdin çaresizlik içinde çocuklarına acı ile, hüzün ile dolan utangaç bakışlarını…
Kimse görmek istemedi derinliklerinde kaderin kendilerine yaptığı ihanetlerini…
Sevgili dostlarım ne oldu bizlere? Kederli, korkak, tepkisiz ve duyarsız yaşıyoruz hayatı… Sokaklar bizi esir alıyor…
Tanrım;
Duygularımızı canlandıracak bir damla umut, bir çığlık atacak cesaret ver bizlere…
Aylardır maaş alamayan, Karabük caddelerinde başları önünde eğik gezen bu insanların gözyaşlarına ortak olacak güç ver bizlere…
Gelin sevgiye, mutluluğa, işine, aşına, ekmeğine sahip çıkmak isteyen bu güzel insanların sesine kulak verelim…
Onlar son kez hastaneleri önünde umut ağacı altında bizlere seslenirken;
“Hani nerede KARABÜKLÜLÜK RUHU, nerede KARABÜK SEVDALILARI” diye sesleniyorlardı…