Zor günler geçiriyoruz Ülke olarak..
Güneş toprağı öperken hayatın teneffüsüne çıkmış çocuklar yok artık
Okullar yok..
Derken lokantalar, halı sahalar,kefeler vs..vs..
Yalnızlığa karşı projeler geliştiriyoruz..
Artık, neye yarar balkona çıkıp oh be dünya varmış demek.
Denizlere yelken açmanın hayalleri içinde uyuyoruz..
Geceleri yıldız kaydırmaca oynama zamanı..
Bakıyoruz bazıları sokaklarda bildiğini okuyor ….
Boş işler zamanı, İncir çekirdeğini doldurmayan fındık kabuğuna sığmıyor…
Fabrikaların zehirlerini yok saysın diye İnsanlara para dağıtılıyor..
Alanlar ses çıkartmazken alamayanlar yaygara yapıyor..
Bir gerçek İnsanoğlu paraya tapıyor..
Ne onla oluyor, nede onsuz..
Hayat PARA da PARA onsuz olmaz yoksa bir hiçsin diyor..
Yolcularını bekleyen limanlar gibi telefon bekliyoruz dostlarımızdan..
Dostluklar bile para olmuş telefonlar çalmıyor..
Müziğin sesini açıyoruz arada…
Güneş topla benim için diyoruz.. Sobalarında kuru meşe yanıyor Efem…
Bir türlü geçmişi anımsıyoruz..
Sonra şarkılar mı bizi dinliyor biz mi şarkıları bilemiyoruz..
Kentin trafik sorunu, çarpık gelişimi, İnsanların vurdumduymazlığı, ekonomik zorluklar ile boğuşanlar, bir gecede bir daire parasını çerez yapanları….
Kılıç çekmiş yel değirmenine karşı savaşan DONKİŞOT’A benziyoruz..
Hak hukuk Adalet diye yürüyenler haksızlığa,adaletsizliğe oynuyor..
Alın teri kurumadan hak verin diye secdeye duranlar, İnsan hakkı yiyor..
Vatan Millet edebiyatı yapanlar Askerlikten kaçıyor.. Haksızlık yapanların bekçiliğini yapıyor…
Sonra BASIN neden yazmıyor..