Nöbetçi Eczaneler
Gazze’den bir video izledim.
Hiç unutmayacağım. Sizde unutmayın sakın…
Bir çocuk vardı.
Adı belki duyulmadı. Ama eti yandı. Canı yandı. Annesi ve babası tarafından saçının teline bile zarar gelmemesi istenen çocuk, yandı. kül oldu. Acıdan kıvranarak alevler arasında koştu.
Empati nedir bilir misiniz? Hadi empati yapın. Anne olun, baba olun ve o çocuk olun.
Kendinizi koyun ya yanan çocuk yerine … Anne olarak ve baba olarak da hissedin…
O çocuk…
Sessizce. Usulca. Yandı. Herkes izledi…. Dünya izledi… İnsan hakları ve çocuk hakları da izledi…
Çocuk bir kentin orta yerinde insafsızca yandı, insanların gözlerinin önünde ve insan haklarını yazanların önün de, kameraların kayıtsız tanıklığında.
Batı kendi çocuklarına tanrıymış gibi davranırken, orta doğunun çocuklarına üzüldü mü….
Biz üzülürdük ama , onlarında bebeklerine ve çocuklarına…
Devletin değil devletlerin göz kırptığı bir yangında.
Çocuk yanarak yürüyordu ve acı içinde bağırıyordu…
Çünkü geçmiş, acı ve çığlıklardan insanlık ders alıp, çocukları kurtarmamıştı.
Bazen ten, öyle bir yanar ki, dil dile gelemez.
Ve bazen bir toplum öyle bir susar ki, artık ses duyulmaz.
Neden susuyoruz artık?
Biz neyiz?
İnsan mıyız? Anne misiniz? Baba mısınız?
“Allah korusun” deyip ekranı kaydıran mı?
Yoksa yıllar önce çocukluğunu gömmüş yetişkinler miydik, yanan bir çocuğun isini bile üzerimize konduramayan?
Ben orada insanlığın olmadığına artık eminim.
Sistemin çürüdüğüne, vicdanın çürüdüğüne eminim.
Bir çocuk yandı.
Bir çocuk.
Yani dünya kadar saflık, bir avuç cana sığmıştı.
Ama biz meşgulduk.
O an başka bir şey düşünüyorduk.
Belki kahve içiyorduk. Belki akışa bakıyorduk.
O sırada, o çocuk yanıyordu.
Bir çocuk daha eksildi bugün. Eksilmek sözcüğü az kalır, yandı ya yandı…
Ama asıl eksilen, insanlıktı. Asıl yanan insanlıktı, insanlık yine anlamadı.
Ve ben, buharlaşan derisinin kokusunu duyuyorum hâlâ. Yanan acıyan derisini hissediyorum. Hissetmeyenlerden de tiksiniyorum artık…
Siz hissediyor musunuz?
Utanıyorum.
İnsan olduğumdan, olmadığım kadar.
Ama Anadolu halklarına sesleniyorum.
Kitap okumayın!
Emek, azim ve disiplin kavramlarından uzak durun.
Çalışmayın!
Üretmeyin!
Öğrenmeyin!
Sorgulamayın!
Sormayın!
Ahmed Arif’in Anadolu şiirini okumayın!
Böylece daha çok çocuk yanacak sizin yüzünüzden ….