Baharın gelişi bu yıl bir başka duygularla çarpmaya başladı yüreklerde. ılık yağmur damlaları coşkuyla yağmıyor sanki. Ağaçlar eskisi gibi yeşil, dostlar ve dostluklar eskisi gibi değil.
Oysa nisan yağmurları altında yürümek akasyaların, eriklerin, bademlerin çiçek açtığını görmek, toprağın kokusunu ruhumuzun derinliklerinde hissetmek ayrı bir güzellik katar insana.
Ekmeğini topraktan kazananlar için berekettir nisan yağmurları. Toprağın uyanışı, gönüllerin kabarmasına, sevgilerin yeşermesine, heyecanların taşmasına tanıktır nisan yağmurları…
Bu yıl bir başka yağıyor nisan yağmurları. Hiç güzelliklerin habercisi değil. Bir kentin tarihi düşüyor. Karabük’ün kaldırımlarında biriken kirli sularında.
Hayal kırıklıklarım, ümitlerim, beklentilerim umutsuz yolculuğa dönüşüyor yağmurlar altında yürürken.
Sokaklar ve caddeler terk edilmiş bir kentin yalnızlığını hissettiriyor…
Anılar denizinde kayboluyorum ilkyazı beklerken… İçimden kuşlar geçiyor… Çocukluğum, öğrencilik, ilk gençlik yıllarım, yıkıp geçtiğim dostlarım, kalplerini kırdığım aşklarım, çılgınlıklarım, ahlaktan yoksun sarhoş tavırlarım sanki bir film şeridi gibi geçiyor belleğimden.
Ne güzeldi o zamanlar Karabük’üm…
Şimdi ülkemin ve kentimin içinde bulunduğu bu zor zamanlarda, yüzlerdeki karamsarlık, çaresizlik ve yalnızlık;
Gözlerde gözükmeyen yüreklerde hissedilmeyen yaşlar, derinlerde bir sel oluşturuyor nisan yağmurlarına dönüşüyordu…
Yaşamın benimle yürüdüğü sevinç ve güzellikler kadar, acılar, hüzünler ve ızdıraplar da yaşamın gerçeğiydi şimdi.
Küresel krizin doğurduğu işsizlik ve yoksulluğa inat, ayakta kalmayı başaran, KAHREDİCİ YALNIZLIK ve KARAMSARLIK duygusundan kurtulmaya çalışan;
Ülkemin güzel insanları için tek dileğim var şimdi…
Bu sıkıntıların NİSAN YAĞMURLARI kadar kısa sürmesi!…
